Wielki Tydzień jest najbardziej uroczystym czasem liturgicznym w Kościele Katolickim. Rozpoczyna go Palmowa Niedziela, a kończą Nieszpory Niedzieli Zmartwychwstania. W pierwszych dniach Wielkiego Tygodnia Kościół nie dopuszcza obchodów żadnych świąt. Czytania mszalne przypominają kolejne epizody: wypędzenie kupców ze świątyni, ostatnie dyskusje Jezusa ze starszyzną żydowską, decyzję Sanhedrynu, czyli najwyższej rady żydowskiej o konieczności zgładzenia „człowieka, który czyni wiele znaków" (J 11,47), zdradę Judasza, wezwanie do czujności. Najważniejsze z nich przypominane są w liturgii Triduum Paschalnego, będącego szczytem roku liturgicznego.
Niedziela Palmowa
W niedzielę rozpoczynającą Wielki Tydzień liturgia wspomina uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy. Chrystus kazał Apostołom przyprowadzić osiołka, którego dosiadł, by zgodnie z proroctwem Starego Testamentu - tryumfalnie wjechać do miasta. Zgromadzone tłumy rzucały na drogę płaszcze, gałązki oliwne i palmowe, wołając: "Hosanna Synowi Dawida: błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie.”
Równocześnie w tym dniu jest czytany lub śpiewany, zwykle z podziałem na role, opis Męki Pańskiej. W ten sposób liturgia ukazuje, że tryumf Chrystusa, Jego męka i śmierć są nierozerwalnie związane ze sobą, stanowiąc jedno dzieło zbawienia.
Zwyczaj święcenia palm pojawił się w Kościele w wieku XI (stąd nazwa niedzieli).
W Niedzielę Palmową obowiązuje czerwony kolor szat liturgicznych. W gruncie rzeczy dzień ten ma wymowę radosną, albowiem rozpoczyna ciąg wydarzeń, przez które dokonało się zbawienie świata. One właśnie najgłębiej ukazują bezgraniczną miłość Boga, wyrażoną w Ewangelii św. Jana: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swojego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne" (3,16).
Od roku 1986 w Niedzielę Palmową, z ustanowienia Jana Pawła II, obchodzony jest Światowy Dzień Młodzieży.
